16 juli 2020
Bedoelen we met maatwerk met elkaar in gesprek gaan en bruggen bouwen?
Maatwerk.
Zondag 12 juli woonde ik voor de eerste keer sinds de uitbraak van het coronavirus weer een kerkdienst bij. Het was een wonderlijke ervaring: met 30 man in een zaal die minstens 200 mensen kan herbergen. Mij werd een plaats in het midden van een bank toegewezen. Aan beide uiteinden kwam een echtpaar te zitten. We zwaaiden maar even naar elkaar.
We hebben het over het “nieuwe normaal”, maar, eerlijk gezegd, hoop ik vurig dat bovenstaand plaatje hier niet onder gaat vallen. Onderdeel zijn van een gemeenschap van mensen, betekent ook dat je op sommige momenten dicht bij elkaar kruipt om nabij te zijn. Dat red ik niet met even zwaaien en een tikje tegen elkaars elleboog.
En toch realiseren we ons ook voortdurend dat de maatregelen bedoeld zijn voor elkaars veiligheid. Een bewust doorbreken betekent ook elkaar bewust in de gevarenzone manoeuvreren. Vóór mij zat een zuster van 95 jaar oud; even verderop één van bijna 94 jaar. Beiden klaagden terecht dat de afgelopen maanden zo saai en uitzichtloos waren geweest. Het was niet eens zozeer het alleen zijn, daar zijn ze beiden echt wel aan gewend, maar het gevoel dat ze er niet meer toe doen omdat ze zelfs geen deel meer konden uitmaken van gezamenlijke vieringen en de ouderensoos. Desondanks hadden ze zich strikt aan de beperkingen gehouden, want ze waren ook erg bang om het virus op te lopen. Ze hadden de verhalen gehoord over de gruwelijke lijdensweg die dit als gevolg kon hebben.
“En als je 95 bent, nou dan weet je het wel, Erik.”
De laatste weken lijkt de discussie over de afgelopen periode zich toe te spitsen op de voor- en tegenstanders van de “lock down”. Hierbij wordt steeds verwacht dat je of “voor” de maatregelen of juist “tegen” bent. Mijn stelling is dat beide standpunten in onszelf zitten. Althans, dit geldt volgens mij voor de meeste mensen. We willen het liefst onze vrijheid terug, maar we zijn ook bang om ziek te worden door het coronavirus.
En ja, er wordt op sommige momenten een standpunt verwacht. We zullen dan een keuze moeten maken en dat is lastig. Het wordt helemaal lastig als we vergeten dat die ander net zoveel twijfels kan hebben als jij ze zelf hebt. Als we nou eens op dit soort momenten vanuit beide kanten duidelijk maken dat er ook twijfels zijn en dat je soms op twee gedachten hinkt en hier met elkaar het gesprek over aangaat. Dan zou het wel eens kunnen zijn dat we geen tegenstellingen vinden, maar juist bruggetjes.
Ik vermoed dat dit bedoelt wordt met “maatwerk”.
Erik Zwart, bestuurder PCSOH