29 oktober 2019
Ook kon meneer ons smeuïg vertellen over hoe hij in zijn jeugd met de jongens uit het dorp aan het ballen was!
We hadden een klik samen. Een stugge Fries met een heel levensverhaal. En omdat hij mij dit verhaal door zijn ziekte al meerdere keren had verteld, had ik ook echt het gevoel hem goed te kennen.
Als ik koffie voor hem inschonk, vroeg ik altijd: “met molke?” (melk in het Fries). Dan begon hij al te lachen en zei: “Jij begrijpt mij tenminste.” Voor mij was dat woord niet zo moeilijk aangezien ik al 30 jaar bij mijn vriendin in Heerenveen kom.
Zo vertelde meneer mij vaak over zijn fijne vrouw die door een fout van de arts was overleden. “Maar”, voegde hij er aan toe, “ik neem de man niets kwalijk, hij heeft zijn werk gedaan.” Ook vertelde hij over zijn dochters op wie hij erg trots is.
Wanneer ik op mijn mobiel foto’s van toen uit zijn Friese geboorteplaats op zocht, veerde hij vaak op en vertelde honderduit over die tijd. Dat hij bij de bakker had gewerkt bijvoorbeeld. En als ik hem dan vroeg naar het recept voor koekjes, dan hoorde ik hem steevast zeggen: “1 ons boter, 2 ons suiker en 3 ons meel, en voeg er een ei aan toe en je krijgt de lekkerste koekjes.” Ook kon hij ons smeuïg vertellen over hoe hij in zijn jeugd met de jongens uit het dorp aan het ballen was en er opeens iemand riep: “ De Duitsers komen er aan!” En hij voegde eraan toe: “Daarna stoof iedereen weg en ik heb nooit iemand meer gezien.” Want meneer is uiteindelijk als jonge knul op de boot als Engelandvaarder vertrokken zodat hij ons land kon gaan beschermen.
De laatste tijd was meneer wat mopperig, riep vaak dat hij het leven lastig vond. En als ik dan een grapje en een dolletje met hem maakte, dan ging het wel weer. Pas had ik middagdienst en had ik de hond van een vriendinnetje mee genomen. En wat was meneer blij. Zijn glimlach werd heel erg groot toen hondje Roos spontaan bij hem op schoot ging zitten en haar snuitje onder zijn hand stak. Of meneer de hond even wilde aaien. Zelfs toen meneer zijn mondharmonica erbij haalde, bleef de hond (na een 1e schrikreactie) bij hem zitten. Later vertelde hij: “ Ttja, zie je, dieren weten precies of je van ze houdt of niet. Ze voelen dat precies aan.”
De rest van de middag bleef meneer in de huiskamer en toen de andere bewoners erbij kwamen, hebben we met zijn allen een boterham gegeten. Het was bijzonder gezellig. Daarna bleef de hele boel nog zitten en hebben we onder het genot van een kop koffie nog lekker gezongen.
Toen ik net het Ave Maria voor een bewoonster had opgezet, zette mijnheer zijn favoriete lied in: “Op de grote stille heide”, en kreeg direct bijval van nog 2 bewoners. Zij zongen vervolgens met zijn drieën gelijk op. En ondertussen neuriede mijn buurvrouw het Ave Maria mee. Het was een geweldige avond waar ik met een goed gevoel op terug kijk. Inderdaad: de mens zie in plaats van dementie.
Aldus Marion - huiskamerbegeleider Horizon