31 januari 2021
Hoe ga je om met de nu al zo lange aanwezigheid van Corona? Want Corona is grillig, ongrijpbaar en onzichtbaar.
“Die Corona is echt mijn been in geschoten, hoor!”, dat zei de bewoonster op de vraag hoe het met haar ging. Ze liep wat moeilijk, moest eigenlijk nodig een rollator hebben, maar daar wilde ze echt nog niet aan. Ze zei: “Die corona is echt mijn been in geschoten, hoor! Maar ik kan mijn kous weer aan en daar ben ik echt blij om!” Het zijn uitspraken die mij een glimlach op mijn gezicht ontlokken.
In de afgelopen tijd zijn onze ervaringen met Corona natuurlijk zeer divers. Het maakt verschil hoe je deze zware, bedreigende periode bent doorgekomen. Bewoners raakten besmet, werden erg ziek, ontvielen ons soms helaas ook. Maar daarentegen werden heel veel bewoners, soms tegen alle verwachtingen in, ook weer beter. Medewerkers moesten zich soms ziek melden. En de één werd meer ziek dan de ander. En het herstel verloopt ook zeer divers, zowel in de tijd als in de mate waarin. De één is al snel weer aan het werk, maar bij een ander blijven klachten soms veel langer aanhouden. En die klachten zijn soms ook heftig. Ja, Corona is grillig, ongrijpbaar, onzichtbaar, rondwarend, speurend op zoek naar slachtoffers, bij machte om zich aan te passen en te muteren, overdenk ik dan al mediterend.
Hoe ga je om met de nu al zo lange aanwezigheid van Corona? De één laat het hoofd zakken vanwege de lange duur van ruim 10 maanden dat Corona nu al aanwezig is. Bij een ander zijn grenzen bereikt en die komt in verzet en laat een spoor van vernieling na, soms aan andersmans bezit of bedrijf. Weer een ander berust en laat de maatregelen gelaten over zich heen komen. En nog weer anderen zijn vervuld van hoop en van het perspectief op een terugkeer naar het oude normaal vanwege de onlangs eerste gezette vaccinatieprikken.
Hoe dan ook, Corona heeft impact. Niet alleen op het been van die bewoonster die dacht dat de Corona haar been in geschoten was. Maar ook op vele anderen heeft het impact: -Op jongeren die gedwongen thuis zittend online les ontvangen. -Op mensen die zich beperkt zien in het onderhouden en genieten van contacten die ook nog voor 21uur ‘s avonds beëindigd moeten zijn om op tijd en veilig weer in de eigen woning te zijn. En sommigen voelen zich daardoor zo beperkt dat ze van de weeromstuit uit de band springen en een spoor van onrust en vernieling achter zich laten. -Op ouderen, die soms verstoken van bezoek, soms beperkt in afleggen of ontvangen van bezoek, de dag moeten zien door te komen. -Op medewerkers in de zorg die al zo lang worstelen om vol te houden vanwege aanhoudende druk in de zorg en daardoor soms maar nauwelijks of niet toekomen aan verwerking van de achter hen liggende maar stressvolle periode met alle daarbij komende impact en verdriet. -Op allen die worstelen met de vraag van het al dan niet moeten vaccineren en daar morele dilemma’s bij ervaren. -Op huishoudens die alle zeilen bij moeten zetten om alle gevraagde en vereiste online werkzaamheden in goede banen te leiden. -Op hen die ‘s nachts wakker liggen vanwege zorg om hun bedrijf, winkel of baan.
Corona is grillig, ongrijpbaar en onzichtbaar. Maar, zo denk ik bij mezelf, het zal wel niet zo gemuteerd zijn dat het nu ook al benen van mensen in kan schieten. En dat vormt, vreemd genoeg, toch ook weer een zekere geruststelling.
Hoe ga je om met Corona? -Met angst voor besmetting, voor beperking van persoonlijke ruimte en ontplooiing vanwege een toenemend aantal genomen maatregelen? -Met vertrouwen dat we vanaf nu de weg toch echt weer omhoog gaan? Omdat het moeilijk zwaarder, slechter of verdrietiger kan worden dan het nu al is? -Met hoop vanwege al het goede, mooie en indrukwekkende dat er, ondanks al het onvolmaakte en gebrokene, ook is? Of zoals iemand het eens treffend zei: “In het onvolmaakte ontdek je soms onverwacht ook schoonheid.” -Met humor om al dan niet expres gemaakte opmerkingen die een lach op je gezicht kunnen toveren, zoals die opmerking van die bewoonster die zei dat de Corona echt haar been in geschoten is? -Met ontspannenheid bij het ontwaren van de creativiteit die velen aan de dag leggen in het maken en dragen van eigen gemaakte mondkapjes met een persoonlijke uitstraling? -Met de intentie om toch vol te houden, verder te gaan, door te zetten, ondanks alle veranderingen en al die maatregelen die Corona heeft gebracht? Of zoals ik ergens lees: “Wie hoopt op de Eeuwige, wordt niet moe. Hij rent maar raakt niet uitgeput.”
De bewoonster zei: “Die Corona is echt mijn been in geschoten, hoor.” Maar dat is gelukkig, zo denk ik dan maar, een zeer zeldzame, imaginaire, uitwerking.
Ik wens u veel hoop, humor en ontspannenheid toe.
Met hartelijke groet, Johan Vos, geestelijk verzorger PCSOH