11 januari 2023
Er worden in het verpleeghuis veel komische opmerkingen gemaakt. Ik laat u graag delen in een selectie van door mij opgevangen en genoteerde grappige uitspraken.
Humor op de werkvloer van de zorg!
Komische opmerkingen van bewoners en medewerkers in ons verpleeghuis
Ik hoor, als ik in ons verpleeghuis met bewoners, medewerkers en/of mantelzorgers spreek, zoveel bijzondere, grappige en en soms ook diepzinnige opmerkingen, dat ik u graag laat delen in een selectie ervan. Het werk in de zorg kan veeleisend zijn en het leven in een verpleeghuis kan veel vragen. Maar er vinden in een verpleeghuis gelukkig ook tal van mooie en grappige momenten plaats en er worden veel uitspraken vol humor gedaan. Dat relativeert het werk en het leven gelukkig zo af en toe een beetje.
Hieronder volgt een selectie van door mij gehoorde en genoteerde humorvolle uitspraken. De meeste heb ik zelf gehoord, sommigen zijn me door medewerkers uit de zorg aangereikt. De uitspraken zijn bedoeld om samen om te lachen, niet om iemand uit te lachen. Voelt u zich dus vooral niet opgelaten als u misschien een uitspraak van uzelf of van een bewoner/familielid herkent.
“Ik sta in vlammen,” zei de bewoonster in de zomer toen het buiten erg warm was.
“Ik heb mijn hoofd niet bij me,” zei de zorgmedewerkster. “Sta ik met een hoestdrankje in mijn hand bij de medicijnkar en dan vraag ik me af: wat moet ik hiermee? En dan denk ik plotseling: Opruimen natuurlijk!”
De bewoonster belde 112 omdat de zuster volgens haar de bel niet hoorde of niet snel genoeg reageerde. Het ging om dekentje voor de koude benen van de bewoonster…!
“En het is hier allemaal nog gratis ook,” zei de bewoonster toen de medewerkster ‘s middags thee en koffie kwam bezorgen.
“Klasse!”, zo complimenteerde ik de medewerkster van de zorg, om haar liefdevolle benadering van de bewoonster. Maar zij vroeg verschrikt: “Wie moet er hier plassen?”
Medewerkster maakt na de maaltijd de tafel schoon: “Ja, ik ben gek op kruimels: ik ben een echte kruimeldief!”
Zullen we de bewoner nog even op bed gooien?” vroeg de ene medewerkster aan de andere. “Nou gooien?”, vroeg ik toen ik deze vraag hoorde stellen. “Ja, dat doen we hier. En soms jonassen we onze bewoners ook nog”. “Wat is dit nu weer voor bizarre afdeling?”, vroeg ik. En we schoten vervolgens allemaal in de lach.
Bij het zien van mijn papieren agenda, die ik nog altijd gebruik, zei de mantelzorger tegen me: “Ja, ik heb thuis ook zo’n hersenprothese!”
“Er komt misschien nog wel een heer”, zei de medewerkster van de huiskamer tegen de bewoonster van de PG die een spelletje patience speelde en daar zeer bedreven in is. Zegt de bewoonster: “Nou, maar voor mij wel niet meer, hoor, op mijn hoge leeftijd!” De medewerkster en ik schoten in de lach.
“Je moet hier dubbele oren hebben”, hoorde ik iemand zeggen, terwijl er lawaai in de keuken te horen was, want daar werd het eten met niet te vermijden geluid opgewarmd. “Ja, en ze maken hier ook wel eens dubbele dingen”, reageerde een ander.
“Alles klopt, hoor!”, zei de medewerkster tegen de ander medewerkster na het controleren van de medicijnen, “ook mijn hart en mijn ziel.”
“Trouwens,” zei de bewoner van de PG bijna aan het eind van de viering waar we met elkaar veel liederen hadden gezongen, “U bent ook al een toontje lager gaan zingen. En dat terwijl u naar hoger onderweg bent”.
“Mijn hoofd is op een laag tempo afgesteld”, zei de bewoonster van de PG
“Zolang je het maar niet op facebook zet,” zei de zorgmedewerkster van de afdeling na het delen van haar verhaal met me. Zegt de bewoonster, die dat hoorde, tegen me: “Zij zegt: Jij mag geen feestjes vieren.”
Een bewoonster heeft het koud op haar kamer en doet haar beklag bij de verzorgende. Maar een oplossing zal er wel niet zijn, want de “prostaat” (thermostaat) zat bij de buurvrouw!
“Trekken aan een dood paard is het hier!”, verzuchtte de medewerker gefrustreerd. “Nou het lijkt hier wel een manege vol dode paarden,” reageerde de collega.
“Jij bent onze stortbak,” zei de medewerkster, toen ze haar verhaal met me gedeeld had.
Na, het per ongeluk driedubbel uitprinten vroeg de medewerkster, die erbij stond te kijken: “Ben je een boek aan het drukken?”
Zegt een bewoonster na het zingen van een aantal liederen bij de sfeerviering: “Ik heb mijn stem er niet zo bij vandaag.” “Ik kan niet bij mijn kopstem.”
Over de hoeveelheid kluisjes op het werk: “ze zijn er even weinig als personeel”
“Ik heb pijn in mijn overal,” zei de bewoonster (ze bedoelde: ik heb overal pijn).
“Wij staan hier in turbo-modus,” zei de medewerkster van de zorg
“Ik krijg buiten in de kou altijd zo’n last van mijn oren,” zei ik. En de bewoonster zei: “Ja, ik ook, ik ben al heel wat oren kwijt geraakt.”
Ik hoop dat u genoten hebt van bovenstaande opmerkingen.
Er komt, later, ooit, eens, zeker, …, een vervolg!
Hartelijke groet en maak er een mooie, ontspannen en humorvolle zondag van!
Johan Vos, geestelijk verzorger PCSOH