27 september 2020
Alleen samen krijgen we Corona onder controle!
Die zin, zo prominent prijkend op de billboards van onze overheid, schoot door me heen toen bekend werd dat Corona helaas toch binnen onze muren van Westerkim aanwezig bleek te zijn.
Dat bericht maakt uiteraard heel wat los, bij bewoners, die nu gedwongen veelal enkel op hun eigen appartementen verblijven kunnen, bij hun mantelzorgers die niet langer fysiek hun dierbaren ontmoeten en bijstaan kunnen maar enkel op afstand hun verbondenheid kunnen uiten, bij collega’s, die, positief getest, thuis in afzondering de tijd doorkomen, bij collega’s, negatief op corona getest, van wie in deze bijzondere tijden extra tijd en inzet gevraagd wordt, die overigens met liefde en overtuiging gegeven wordt.
Lang hebben we hoop gekoesterd dat Corona ons niet zou treffen, buiten onze deuren zou blijven. Maar nu is het toch opgedoken. Er kan dan van alles door je heengaan: -Schrik of ontsteltenis, zorgen om bewoners, bewogenheid met besmette collega’s. -Extra alertheid op signalen bij bewoners, collega’s, jezelf, signalen die op corona zouden kunnen wijzen. -Een zekere spanning: Hoe zou het zijn op de afdeling? Hoe zou het gaan met collega’s thuis? Of, wachtend op een testuitslag: hoe zou de uitslag uitpakken? -Hectiek vanwege alle extra maatregelen. -Veel compassie met en begrip voor iedereen die nu verstoken blijft van bezoek. -Veel hoop dat iedereen zich er goed doorheen weet te slaan.
Alleen samen krijgen we Corona onder controle! Want naast alles wat door je heen kunt gaan, is er ook iets anders, namelijk verbondenheid in meeleven via whatsapp of andere kanalen, eenheid door samen de schouders eronder te willen zetten om Corona zo klein en beperkt mogelijk te houden. Er is flexibiliteit vanwege veranderende diensten en collegialiteit nu je elkaar zo hard nodig hebt.
Corona blijkt ook heel vaak de markering van een breuk. Alles lijkt ineens anders geworden te zijn. Voor Corona was Corona dreigend aanwezig, maar voor je gevoel ook op afstand, dreigend aanwezig dus, maar tegelijk toch afwezig. Nu Corona zich als aanwezig heeft gemeld is het anders. Of zoals iemand treffend opmerkte: “We staan nu allemaal in overlevingsmodus.” Maar overleven, hoe doe je dat? Zo’n slogan alleen samen krijgen we Corona onder controle van de overheid klinkt aantrekkelijk. Met collegiale verbondenheid kom je verder. Samen ondergaan we het, samen zullen we het doorstaan. Samen komen we erdoorheen.
Overleven, hoe doe je dat? Het moeten ondergaan van een ongrijpbaar, onzichtbaar virus kan een zekere onbestemdheid oproepen. Maar tegelijk ook nieuw élan, nieuwe energie en een doorbraak van alle tot dan toe gehanteerde vanzelfsprekendheden. Want ook dat hoort bij overlevingsmodus.
Een bijbeltekst zegt: “je hoeft niet te vrezen voor de pest die rondwaart in het donker, noch voor de plaag die toeslaat midden op de dag.” “Jou zal niets overkomen”, staat er dan even later nog. Niet bang zijn? Mij zal niets overkomen? Hoe weet je dat zo zeker? Zo’n tekst kan bemoedigen en steunen, maar tegelijk ook bevreemdend op je inwerken of confronterend op je overkomen. “Mij zal niets overkomen?”, denk je. “Was het maar waar.” “Want die bewoner dan? En die collega?” Corona confronteert ons, tegelijk is er ook hoop en goede moed. Of, zoals ik in een gedicht las; De nacht valt met haar spoken, wees niet bang. Nieuwe morgen, weer een dag, wees niet bang. Koorts gloeit aan in de middag, pest waait rond in het donker, Wees niet bang…God van me, op jou bouw ik.
Bij woorden als deze, of andere woorden, kun je op adem komen, je kunt er even bij schuilen. Woorden bieden houvast in een wereld die verontrust lijkt en voor je eigen binnenwereld die van slag kan zijn door alles wat door elkaar heen loopt. Woorden lossen kwetsbaarheid niet op, maar kunnen wel helpen om samen verder te komen, solidair met elkaar. Alleen samen krijgen we Corona onder controle.
Ik wens u allen veel kracht en moed toe.
Hartelijke groet, Johan Vos, geestelijk verzorger