29 mei 2019
Mevrouw de Graaf en de vreemde mannen
Het was al laat. Het gebruikelijke rumoer vanaf de gang was al enige tijd verstild: de keuken, de afwaskeuken, de linnenkamer, de receptie, overal was het licht uit en waren de medewerkers vertrokken naar huis. Ik had die avond een vergadering met de raad van toezicht, dus bij mij op kantoor brandde nog een lampje. Mijn deur stond open en zo zag ik mevrouw de Graaf voorbij schuifelen. Ze keek nieuwsgierig mijn kamer in en merkte droogjes op dat ik nu wel te laat zou zijn voor de aardappelen, thuis. Ik beaamde dat. Ze bleef in de deuropening staan.
“Ik hoop dat ze bij mij inmiddels weer weg zijn…”
Verbaasd vroeg ik haar wie ze precies bedoelde.
“Nou, die mannen…”
“Zijn er dan mannen in uw appartement? Zijn ze soms aan het werk?”
“Nou, dat weet ik niet. Ze zijn er sinds een jaar. Ze zitten op de stoelen, ze staan in de keuken en soms zitten ze ook nog op de rand van mijn bed.”
Ik merkte op dat dit wel vervelend voor haar moest zijn.
Ze reageerde wat verrast:
“Hebt u er dan nog niks van gehoord?”
Ik moest, tot mijn schande, toegeven, dat het verhaal nieuw was voor mij.
Ze staarde peinzend even naar het raam, het duister in.
“Nou ja, u kan er tenslotte ook niks aan doen…”
“Maar, loopt u hier nu een beetje rond omdat u niet naar huis durft?”
“Welnee, ik ben allang niet meer bang voor ze. Eerst wel, toen ze voor het eerst in mijn kamer kwamen. Maar ik had al snel in de gaten dat ze mij niks deden. Ze waren er gewoon en verder niks…”
“Waarom loopt u hier nu dan nog rond?”
“O, dat is niet zo moeilijk. Ik heb gewoon een afspraak met ze gemaakt. Ik zeg tegen ze: “Ik ga nu een uurtje een rondje lopen en als ik terugkom, dan moeten jullie weg zijn.”
“En zijn ze dan ook weg?”
“Als ze niet weg zijn, dan roep ik heel hard: “En nu allemaal wegwezen!” En dan gaan ze altijd wel weg. Maar ik denk wel dat ze inmiddels al weg zijn.”
Ze draaide zich om en liep mijn kamer weer uit. Ik wenste haar een rustige avond.
“Ja, dank u en u een goede vergadering.”