11 oktober 2020
Het leven, zeker nu met de alles doortrekkende aanwezigheid van Corona, kan klappen bezorgen en als een verwarrende doolhof de weg versluieren. Waar vind je een weg, een uitweg? Hoe ga je om met Corona?
“Ik vind het leven in deze tijd net een wildernis. Wat een chaos. Ik weet niet waar het allemaal eindigt,” hoorde ik iemand in het voorbijgaan zeggen. De woorden bleven me bij en riepen een moment van bezinning bij me op.
“Het leven is net een wildernis”, zei iemand dus.
Een wildernis heeft iets in zich van chaos, onoverzichtelijkheid, je verloren voelen, een ervaring van aan je lot overgelaten te zijn en de gedachte dat er niet naar je omgekeken zou worden. Wildernis roept iets in zich op van nietigheid van het bestaan van jezelf tegenover de grootsheid, wanordelijkheid en ruigheid, de soms gevaarvolle onherbergzaamheid van je omgeving. Een wildernis kan je daarom helemaal overweldigen en overmeesteren. Maar, wonderlijk genoeg, kan het tegelijk ook een plek zijn van bizarre schoonheid, een plek om tot rust, bezinning en jezelf te komen.
“Ik weet niet waar het allemaal eindigt,” hoorde ik zeggen,
Om ergens te eindigen, of, iets anders geformuleerd, om ergens te komen of wat te bereiken, zul je op weg moeten gaan. En dat kan nogal een opgave zijn. Want een weg die begaanbaarheid bevordert en tegelijk uitzicht biedt op een uitweg uit een lastige situatie, waar vind je die?
In deze tijd, waarin we een gevecht leveren met Corona, is dat een prangende vraag, waar veel verschillende antwoorden op te geven en al gegeven zijn. Waar vind je een weg in alle onoverzichtelijkheid en gebrokenheid?
Corona heeft diepe invloed op ons dagelijks bestaan, op ons werk en inzet in de zorg.
Een medewerker vroeg me onlangs: “Wat heeft Corona jou eigenlijk gebracht aan negatiefs maar ook aan positiefs?” Dat is een confronterende vraag naar de werkelijke waarde en zin. En tegelijk ook een uitnodiging om je te verhouden met jezelf en met een wereld die in velerlei opzicht veranderd is.
Corona levert verdriet op om bewoners op wie Corona haar verwoesting bracht en bracht zorg om hen die persoonlijk door Corona getroffen zijn. Het mat af, put uit, sloopt, maakt veel kapot, maakt veel los, maar zorgt ook voor verbinding in het besef dat we niet alleen staan in de strijd met Corona.
“Ik wordt geslagen,” liet een bewoonster zich tot mijn ontsteltenis ontvallen. “Geslagen?”, vroeg ik, heftig geschrokken. “Ja, het leven bezorgt me klappen”, reageerde ze.
Ja, dacht ik toen, velen ondervinden hoe het leven klappen kan bezorgen. Het leven, zeker nu met de alles doortrekkende aanwezigheid van Corona, kan klappen bezorgen en als een verwarrende doolhof de weg versluieren. Waar vind je een weg, een uitweg? Hoe ga je om met Corona?
Mensen gaan er op heel diverse manieren mee om. Sommigen met een bepaalde achteloosheid, anderen met een overmoedige laconiekheid, of met heftige emotie, met stellige ontkenning, of met gelaten berusting, met jaloersmakende ontspanning, of met lichtvoetige luchtigheid. Soms zijn de zorgen groot, de impact van Corona diep, de gevolgen, lichamelijk en mentaal, haast onoverzienbaar.
De moed zou je soms haast ontzinken, de hoop je ontvallen.
Maar ontzonken moed en ontvallen hoop kunnen ook herwonnen worden. Ook in alles wat tot verwarring leiden kan en wat maakt dat van alles in rep en roer komt. Om je heen, bij jezelf, waardoor het lijken kan dat van alles door elkaar heen loopt.
Waar vind je een weg, waar het kompas? Waar is houvast, kracht, hoop? Ik lees in de Bijbel dat we onder Gods hoede in het licht van het leven kunnen wandelen. Wandelend in het licht kun je uit alle wildernis komen. En soms zijn het woorden die helpen, steunen en bemoedigen en voor licht zorgen.
En soms is het een enkel gebaar of een ander blijk van meeleven, of het sturen of ontvangen van een kaartje. Dat kunnen allemaal lichtpunten zijn. Kwetsbaarheid, wildernis en verwarring verdwijnen er misschien wel niet door. Maar ze kunnen je wel een richting wijzen uit alle verwarring naar veilige wegen om te gaan en stevige plekken om op te staan.
Ik wens u toe om in het licht van het leven te wandelen.
Met hartelijke groet,
Johan Vos, geestelijk verzorger PCSOH